ناگفته های یک دختر موفرفری

متنفرم از این حیوونایی که نقاب آدما رو زدن به صورتشون، متنفرم از دنیایی که هیچکس رو توش ندارم، متنفرم از دنیایی که هیچوقت اشکایی که زیر پتو ریختم و ندید، متنفرم از دنیایی که هیچ چیش متعلق به من نیست اسمش زندگی منه ولی هیچ چیش مال من نیست، متنفرم از دنیایی که باید 12 سال زجر بکشی که ببینی تازه بعد 12 سال می‌تونی زندگی خوبی داشته باشی یا نه اه اصلا ریدم تو اون خوشبختی که بهترین سال‌های زندگیتو به خاطرش حروم کنی دقیقا همون سال‌هایی که باید اطرافتو درک کنی و آدمای این دنیا رو بشناسی بفهمی‌این دنیا چطوره، فرق مهربونی رو از ترحم تشخیص بدی، آدما رو قضاوت نکنی، شیوه زندگی کردن و یاد بگیری، یادبگیری که چطور مدیریت کنی زندگیتو، چطور بتونی زندگیتو بسازی، چطور تو موقعیت‌های مختلف خودتو کنترل کنی و احساسی تصمیم نگیری، یادبگیری که تنها کسی که میتونه تورو به رویاهات برسونه فقط و فقط خودتی، یادبگیری که هیچ شاهزاده سوار بر اسب سفیدی نمیاد که تورو از تو جهنمی‌که هستی ببره به بهشت خودش و تورو به آرزوهات برسونه.